Zion National Park

Vanochtend een onplezierige verrassing. De autoband was nog erger gaan lekken en het wiel stond nu letterlijk op de velg. Ook al was het tankstation met het bandenservice punt maar 50 meter van ons hotel, leek het me beter om toch maar even de reserveband er op te leggen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want het ding hing onder de auto en nergens was in de gebruiksaanwijzing te vinden hoe het eraf kon. Na even vloeken en wat logischer nadenken eindelijk het systeem door gekregen.

De kapotte band was binnen een kwartiertje alweer gefixt (30 dollar), dus we hadden genoeg tijd voor een heerlijk mexicaans ontbijtje (kalkoensandwich met kaas en sla, hete pepers en... jam!).
Daarna zijn we met de shuttle bus Zion Canyon ingereden tot aan het laatste eindje waar je via een lang wandelpad de zgn. 'narrows' bereikt. De narrows is het begin van de canyon waar je door het water stroom opwaarts moet waden. De Virgin rivier wordt daar steeds smaller en de nodige stroomversnellingjes maken de trip behoorlijk spannend.
Maar... weer eens niet goed nagedacht, want de waterdichte zakken voor de cameras lagen nog in het hotel en we Caro had alleen wat slippers meegenomen. Stom, stom, stom!
Arny is dus maar alleen op pad gegaan, met het statief als wandelstok. De eerste 200 honderd meter waren een hel! Het water was ijs en ijskoud. Een accute jicht aanval was het gevolg. Tering, de pijn was echt niet te harden.

Wat nu? Doorgaan of toch maar omdraaien. Een klein zandbankje iets verder op was echter dichterbij dan de weg terug. Dus toch even doorzetten. Na een korte pauze weer het ijskoude water in. De pijn werd gelukkig al snel minder (bij jicht is een ijspakking ook pijnverzachtend) en na korte tijd waren mijn enkels helemaal gevoelloos. Ik moest perse die canyon in. We hadden dit al jaren aan ons voorbij laten gaan en nu stond ik er midden in. Stap na stap ging het stroomopwaards. Camera om de nek en langzaam met het statief proberen een weg te vinden over de stenen. Na een half uur ging het al een stuk beter en ook sneller. Mijn broek was echter al zeiknat omdat het water vaak tot mijn middel kwam. Af en toe het statief neer zetten, camera erop en een foto maken. Snel een rots vinden om even bij te komen en verder...

Het einde van de canyon heb ik natuurlijk niet bereikt maar na zo'n kleine twee uurtjes in het ijskoude water wist ik het zeker, we komen zeker nog eens terug naar dit prachtige stukje natuur. En dan wel met een goede uitrusting (neopreensokken, waterdichte broek, etc).
Caro begon zich intussen behoorlijk zorgen te maken, totdat ze een of andere idioot de hoek om zag komen, die vervolgens bijna plat in het ijskoude water ging liggen om een foto te maken. En vervolgens enthousiast naar haar begon te zwaaien... jawel, c'est moi!

Moe en voldaan smaakte de tequila heerlijk, precies wat ik nodig had om weer een beetje op temperatuur te komen!
Als bonus hadden we tijdens ons avondeten ook nog een prachtige zonsondergang!
Morgenvroeg moeten weer weer voor dag en dauw uit de veren om een permit (vergunning) te verkrijgen voor een hike naar de Wave... maar daarover later!