woensdag 31 oktober 2007

Jerome - Palm Springs

Toen we gisteravond terugkwamen van ons avondeten in Jerome, hing er een klein emmertje aan de deurknop, vol met Halloweensnoep! Waar vind je nòg zo’n hotel? In Palm Springs dus!...

Maar voordat we daar heen gaan eerst even de rest van de dag. We zouden op weg naar Palm Springs, California, overnachten in Yuma net tegen de Mexicaanse grens. Na een lange rit van 4 uur kwamen we in Yuma aan, waar we eerst het Prison State Park bezochten, een oude gevangenis waar diverse boeven aan hun eind zijn gekomen door de strop.

Toen we echter het oude gedeelte van Yuma inreden waar ons hotel lag, bleek er echter weinig open te zijn. Sterker àlles was gesloten! Bovendien hadden ze een fout gemaakt met de reservering van onze kamer, we kregen een klein hokje met nog niet eens een privé badkamer waar het snikheet was. De keus was snel gemaakt, weg hier! Nog eens drie en een half uur op de highway (we hadden er al een dikke vier gehad) naar ons volgende reisdoel; Palm Springs. Onze Bed & Breakfast aldaar kregen we niet aan de telefoon, wel een antwoordapparaat.


Op weg erheen zijn we nog even gestopt om een bizarre zonsondergang te bezichtingen bij de Salton Sea. De naam zegt het al, zoute zee. Een beetje als de Dode Zee in Israel/Jordanie. Arny kreeg meteen flashbacks! Maar het is niet alleen zout, maar ook behoorlijk toxisch! Je kunt je zwembroek dan ook maar beter in het koffer laten!

Vervolgens in het donker door naar Palm Springs, alwaar het homokoppeltje dat de 2 kamer Bed & Breakfast (superklein, maar waanzinnig mooi!) runt ons al verwachtte. Ze hadden warempel nog een kamer voor ons! De twee heren waren hartstikke aardig en gezellig, het werd dus weer een latertje....

Oh en we hoeven maar 2 stappen te lopen vanuit onze kamer de tuin in, om in een prachtig aangelegde Yacuzzi te stappen!

dinsdag 30 oktober 2007

Jerome

Sedona en Jerome liggen maar een half uurtje van elkaar. Genoeg tijd om leuke dingen te ondernemen. Helaas was Caro's knie vanmorgen opgezwollen tot een maatje voetbal. De geplande Oak Creek Canyon hike van zo'n 3 uur viel dan ook af.
Op zoek naar wat minder inspannende activiteiten! Gelukkig is hier genoeg te doen, zoals het Tuzigoot National Monument. De overblijfselen van een oude indianen nederzetting. We hebben het hoogste punt ons lunchpakketje uitgepakt en opgegeten, ondertussen genietend van het mooie uitzicht.

Jerome, ons einddoel, hadden we al eens eerder bezocht. Een oud mijnstadje boven op een half afgegraven berg. Ons hotelletje was een van de oudste gebouwtjes. Victoriaanse inrichting en toch nog redelijk ruim! Je moet het maar vinden! Het locale State Park hebben we wijselijk overgeslagen en meteen doorgewandeld naar het The Gold King Mine Museum, een mijl verder op de berg. Je kunt je niet voorstellen wat er daar op enkele hectaren aan roestige antieke auto's, stofzuigers en noem maar op kunt vinden! Het was vroeger de stoom-houtzagerij, waarmee de tunnels van de mijnen gestut werden. De oude zagerij werkt nog steeds!

Het leek wel alsof ze sinds de laatste keer dat we hier waren, zo'n 4 jaar geleden, nog meer troep hebben weten te vinden!

Weer terug in het dorp begon het al aardig te schemeren. De laatste dagtouristen waren al op weg naar huis en het werd heerlijk rustig. Waanzinnig lekker gegeten in een italiaans restaurant, waar je je eigen pasta mocht samen stellen.


Daarna terug naar het hotel waar we de 4 (!) gigabyte kaartjes hebben gedumpt op de laptop. Het werd weer een latertje om alles door te checken en te bewerken...

Maar het is weer tijd voor een webgalery, deel 2 van de verlaten auto's: http://members.home.nl/arny65/cars_2/

zaterdag 27 oktober 2007

Flagstaff

We hebben vanochtend Utah achter ons gelaten met tranen in de ogen en zijn naar Arizona gereden. Veel later vertrokken dan de bedoeling was. Vroeg op gestaan (yes!) en vervolgens met Crista (de eigenaresse) en haar schoonmoeder weer in gesprek geraakt. Ze wilden het fotoboek van Arny hebben waar een foto van hun B&B in stond. Maar helaas hebben we zelf nog maar één exemplaar. Beiden waren lyrisch over de kwaliteit van de foto's, terwijl ze toch een behoorlijk mooie collectie boeken in hun huiskamer hadden staan. Ze beloofden ons als we de volgende keer een boek voor hun mee zouden nemen, we gratis konden logeren!
Weer terug naar Utah! Joepie!

Maar we zijn nu in Flagstaff, Arizona, waar we een klein rondje maken. Flagstaff is de universiteitstad van Arizona. Klein en fijn met heel veel jong volk. Die laatsten waggelen hier door de straten, want vandaag is "home coming day". De locale Universiteits Football ploeg is terug van een lange tour naar andere universiteiten voor een laatste thuiswedstrijd. Ze zijn hier dan ook vanmorgen toen we aankwamen begonnen met een zgn. "tequila sunrise breakfast". Rond 3 uur was iedereen al laveloos! Yeah, let's join them... of not?
We hebben toch maar besloten om de tequila even te laten staan en op zoek te gaan naar de locale 2e hands boeken- en platenzaken. Het is immers een universiteitstad!
Even uit het centrum lag inderdaad een enorme zaak en met wat zoekwerk hebben we weer de nodige beauties gevonden. Alleen moesten we het aantal boeken flink beperken. De fotoboekcollectie was echt enorm, dingen die we al jaren zochten stonden daar voor een prikkie! Maar we mogen maar een beperkt aantal kilo's meenemen in de bagage. Het was moeilijk om enkele pareltjes achter te laten! Maar we weten het zeker, Flagstaff staat op het lijstje als we weer in de buurt komen!
Daarna op zoek naar een restaurantje en daar zijn er genoeg van hier in de historische downtown. De keuze was moeilijk, maar uiteindelijk heerlijk gegeten!
De camera heeft vandaag maar 2x geklikt, daarom nog een foto van ons indianenruine zoektochtje.

vrijdag 26 oktober 2007

Cedar Mesa - Grand Gulch

Vandaag een lange dag achter de rug. Zo'n 11 uur onderweg geweest! Een tank benzine leeg, 12 mijl gehiked (20km!) en 4,5 gig aan foto's (ca. 500 stuks) bijelkaar geschoten. Vanochtend is het eindelijk gelukt om eens vroeg uit de veren te komen en rond 8 uur zaten we op de weg. We moesten 2 lange hikes naar Anasazi ruines voor 12 uur voor elkaar krijgen. Want na het middaguur zouden ze vol in de zon staan en kun je er geen fatsoenlijke foto's van maken. De eerste was Fallen Roof Ruin in Road Canyon.

De wegbeschrijving viel dit keer eens mee. En we vonden de trail redelijk snel. Het eerste stuk ging lekker door een bos, maar eenmaal bij de Canyon werd het al snel spannender. Afdalen! Viel gelukkig mee, weinig klimwerk en na ongeveer 40 minuten door diverse canyons getrokken te zijn zagen we net boven de canyontop de eerste ruines liggen. Maar hoe kom je nou boven? Na wat gezoek vonden we de eerste aanwijzigingen en de klim naar boven was redelijk te doen.
Waar de naam Fallen Roof Ruin vandaan komt zagen we al snel, boven de belangrijkste kamers was van de rots alkoof hele stukken naar onderen gekomen. Maar het maakte het wel een stuk mooier! Dit waren echt de mooiste die we in al die jaren gezien hebben!

De klim naar beneden was makkelijker dan gedacht, net als de klim uit de canyons. Op naar de tweede, in Mule Canyon. Deze heet House on Fire Ruin en als je de foto's ziet weet je waarom. Na een makkelijk uurtje hiken kwam aan de speurtocht een einde. De ruines lagen nog nèt in de schaduw. Precies op tijd dus!
Gelukkig onderweg geen sheriff gezien, ander had het een flinke bon opgeleverd. Circa 2x de maximumsnelheid was het gemiddelde om het een en ander te halen.
Vanaf nu konden we het rustig aan doen.

Vervolgens weer de hele weg terug naar Bridges National Monument. We waren hier al eens eerder geweest dus we hebben niet alle hikes gedaan. Op de terugweg nog even langs Muley Point. Volgens velen de plek op aarde waar je het verst kunt kijken. In elk geval naar drie staten. Helaas was het nogal heiïg vandaag, maar dat mocht de pret niet drukken. Daarna was het inmiddels bijna 5 uur en we moesten nog de Moki Dugway naar onderen. Een haarspeldbochtenavontuur (hoeveel scrabble punten?), over een heel steile zandweg een klif van zo'n 500 meter naar onderen.

En toen via de Valley of Gods naar Bluff terug. Valley of Gods is het kleine broertje van Monument Valley, wat er tegenaan ligt. De meeste mensen hebben Monument Valley, al diverse malen gezien, ook al zijn ze nog nooit in de USA geweest. Hier zijn nl. zoveel films opgenomen, van John Wayne westerns tot Back to the Future. Maar goed, de rit door de Valley of Gods hadden we nog nooit gedaan en het was waanzinnig mooi, vooral omdat de zon al heel laag stond en alle rotsen nog roder kleurden.
Morgen een lange rit naar Flagstaff, Arizona voor de boeg. Maar het is daar een uur eerder, we
winnen dus een uur!


donderdag 25 oktober 2007

Needles

Vandaag Moab achter ons gelaten en richting Bluff gereden. Halverwege zijn we afgeslagen naar het Needles district, een deel van het Canyonlands National Park waar je alleen met een flinke omweg komt. Het was dan ook minder druk dan de afgelopen dagen (al viel dat ook wel mee).

Ondanks dat het een van de minst bezochte delen van het Park is (alleen The Maze district is nog minder toegankelijk) is het wel het meest gecultiveerde deel. Tenminste rond de scenic route. Het grootste deel kun je alleen maar te voet verkennen als je de nodige vergunningen op zak hebt en van plan bent om dagen lang te kamperen en te hiken. Daarom hebben ze waarschijnlijk hun best gedaan om bij ieder boompje of struikje de naam (inclusief latijns) langs elke wandelroute te zetten. En ja, er zijn ladders aanwezig als je een stuk moet klimmen! Hadden we gisteren moeten hebben!

Op de weg terug nog even langs Newspaper Rock. De naam zegt het al een rotswand die de indianen vroeger gebruikten om verhalen uit te wisselen. Heel leuk om te achterhalen wat ze met al die tekeningen bedoelden...

Vervolgens door naar Bluff, waar we weer hartelijk verwelkomd werden in de Decker House B&B. 2 Jaar geleden verbleven we hier ook en Krista de eigenaresse had zowaar een flashback toen ze ons achter de laptop zag zitten in de gezamenlijke huiskamer. De babbel werd weer behoorlijk laat! Morgenvroeg op zoek naar enkele zeldzame indianen ruines... Oh en onderstaande foto werd gemaakt door de eigenaar van de Cottonwood Steakhouse, oftewel een originele cowboy hangout. Compleet met geweren en vachten van diverse beesten aan de muur, om nog te zwijgen van de konijnkop met herten gewei! Nee deze foto wilde we jullie besparen! Vandaar ons aan het bier aan het wachten op de steak met bonen...


woensdag 24 oktober 2007

Canyonlands

Vandaag via de Shafer Trail naar Canyon Lands National Park gereden. Canyonlands NP is de plek waar de Green River samen komt met de Colorado Rivier. Het lijkt op de Grand Canyon, maar dan een stuk mooier en afwisselender! De Shafer Trail is een oud rotspad dat langs de Colorado loopt. Het pad was nog een stuk slechter als de vorige keer toen we hier waren. Maar de Jeep deed kranig zijn werk. Zelfs de plek waar we de vorige keer vast zijn komen te zitten overwon ie makkelijk. Alleen de klim tegen de canyon wand was behoorlijk scary! Eenmaal boven ben je zo bij het rangerstation. We wilden op zoek naar wat Anasazi Ruines. De Anasazi zijn de voorouders van de o.a. de Navajo indianen.
De route die we gekregen hadden sprak van een easy hike, makkelijk dus, van zo'n 2 km. Totdat we door kregen dat het alleen maar berg op ging en het op een gegeven moment niet meer hiken maar alpinisme werd. Net onder de top van de berg waar we op moesten om bij de ruines te komen die aan de andere kant lagen. Kwamen we niet meer verder.Het was gewoonweg te steil en nergens om je vast te grijpen. Na drie pogingen, een gat in de broek en fototas en weer wat schaafwonden rijker zijn we toch maar weer omgekeerd. Balen! Een beetje vreemd ook omdat de rangers die de parken beheren toch veiligheid het belangrijkste vinden. Overal hebben ze kunstmatige trappen aangelegd of zelfs paden gekapt door bergen. Alleen hier niet. En dan ook nog foutieve informatie over een eenvoudige hike...

Maar goed, na flink gevloekt te hebben weer naar onder geklommen en de route vervolgt richting een ander ruine, waarvan we wisten dat die bijna onbereikbaar was. Dat klopte, maar het was wel een mooie wandeling langs de klif. Alleen minder leuk voor de hoogte vrees.
Inmiddels was de zon al flink aan het dalen en moesten we na gaan denken over een locatie waar we de zonsondergang wilden gaan zien. Via Green River overlook zijn we naar een oude bekende gereden; Mesa Arch.


Eigenlijk de mooiste lokatie voor een zonsopgang. Zie de foto's van de vorige keer. Die sessie heeft Arny's meest gepubliceerde foto opgeleverd (staat zelfs in de Zoom van deze maand). Maar tegenwoordig sta je daar elke morgen met 30 of meer andere fotografen te koukleumen. Tijdens zonsondergang waren we er zo'n beetje alleen. En het was echt de ideale plek. Boven de La Sal Mountains kwam de bijna volle maan op en de Arch (natuurlijke steenbrug) straalde mooi warm boven de canyon. We hebben er een heerlijk uurtje relaxt! Helaas niet zo fotogeniek als smorgens maar wel zo rustig!

Cisco ghost town

Vanmorgen weer eens verslapen... Het bed was weer te lekker en de biertjes van gisteravand idemdito! De plannen maar weer eens omgegooid en gewoon eens iets gedaan wat Arny ergens op het internet gevonden had; nm het spookstadje Cisco. We hadden nm. allebei geen zin om weer een National Park te gaan bezoeken.

Cisco is een oud dorpje dat in veel films figureerde, bv. Thelma & Louise en Vanishing Point. Er wonen tegenwoordig weer wat mensen en die zijn niet echt vriendelijk als we de verhalen mogen geloven. De bordjes 'No trespassing' en iemand die met een groot geweer in de aanslag in de deuropening stond beloofden niet veel goeds. Maar na vriendelijk gevraagd te hebben of we wat mochten rondlopen om foto's te nemen was het 'No Problem"!
En we hebben de raarste dingen gevonden!

Totdat Arny erachter kwam dat de camera nog op 3200 ISO stond, oftewel supergevoelig en dus ruis. De hele route door het dorp moest dus op nieuw. De paar bewoners begonnen al een beetje geirriteerd te kijken! Een korte ronde was gelukkig genoeg om de schade te beperken.
Op de terugweg wilden we de La Sal Mountain road doen, maar dat was ons niet gegund, want een brug was nog steeds niets gerepareerd.

Maar met Patti Smith loeihard op de cd-player in de auto zijn we luidmeebrullend teruggereden naar Moab. En het eerste biertje smaakte weer heerlijk....

maandag 22 oktober 2007

Little Horse Canyon

Joepie eindelijk in Moab aangekomen. Toch wel ons favoriete stadje in Utah. We hadden gisteren al hier willen zijn, maar alles was al volgeboekt. Had ons behoorlijk wat koukleumen kunnen besparen...
Hier is het een behaaglijk 20 graden en het kwik gaat de komende dagen stijgen.
Op weg naar Moab zijn hebben we Goblin State Park links laten liggen (zijn we al geweest en viel tegen) en daarom net ervoor afgeslagen naar Little Horse Canyon. Eigenlijk 2 canyons aangezien we tijdens het hiken ergens links afgeslagen waren in Bell Canyon. Na zo'n uurtje klimmen over rotsen vroegen we ons af waar nou dat 'beroemde' heel smalle deel bleef. Een half uurtje later werd de canyon steeds breder en zijn we toch maar omgekeerd.

Tot we een ouder paartje tegenkwamen die we op de parkeerplaats al waren tegengekomen en de ingang van de canyon niet konden vinden. Zij bedankten ons voor de goede tips en vertelden ons heel enthousiast dat ze bijna vast waren komen te zitten in het smalle deel. Tja, we hadden inderdaad de 'afslag' gemist, terwijl die toch heel goed aangegeven stond. We moesten toch wel even slikken want de oudjes hadden we stiekem toch wel een beetje uitgelachen. Om vervolgens in een smalle kloof de foute afslag te nemen...
Door al het gekruip en geklim werd het toch al behoorlijk laat en moest Arny flink het gaspedaal indrukken om toch een beetje op tijd in Moab aan te komen. En ja hoor, er waren weer flink wat hotels bijgebouwd, we hadden gewoon een dag eerder kunnen komen. Maar bij onze bekende Bed & Breakfast Kokopelli Lodge werden we gelukkig weer enthousiast ontvangen. Ze hadden de lodge net helemaal gerenoveerd, maar de prijzen niet verhoogd. Sterker nog, we kregen een discount van 28 dollars!

Moab is een beetje een uit de kluiten gewassen dorp met voornamelijk hotels, kroegen en restaurants. Met de nadruk op 'gezond'! Zo heb je in de plaatselijke megasupermarkt de keuze uit diverse macrobiologische producten (zelfs bier en chips). En hebben alle restaurants een ruime keuze uit goedkope vegetarische gerechten. Het is immers niet voor niks de mountainbike hoofdstad van de wereld. Of we nog veel aan fiestsen toekomen weten we niet. Want ons programma de komende dagen zit al tjokvol. Al kregen we vanavond te horen dat een van onze 4WD ritten door de bergen niet door kan gaan omdat de weg nog niet gerepareerd is, na een storm in het voorjaar.
Morgen eerst maar eens proberen wakker te worden voor de zonsopgang bij Mesa Arch om 6 uur! (zie foto in de Zoom van afgelopen maand)...

Oh, en we hebben eindelijk weer 'breedband' internet. We kunnen dus eindelijk weer fotogaleries uploaden. Ware het niet dat het maximum van Arny's website (250 Mb) net bereikt is. Gelukkig hebben we nog onze @home webspace... flink stuk langzamer dan Arny's eigen website, maar beter dan nix!

Hier dus weer een nieuwe gallerie, waarschijnlijk de eerste van een serie, want Arny heeft na zoveel jaren een neus om oude autowrakken in de woestijn te vinden: http://members.home.nl/arny65/cars_1/


zondag 21 oktober 2007

Ice Ice baby!

Onze laatste dag in Torrey. De zon scheen prachtig toen we wakker werden, maar eenmaal buiten was het even schrikken! Koud! IJskoud! We hadden gehoord dat in Bryce National Park sneeuw zou liggen maar het was 3 uur heen en 3 uur terug. Beetje veel, daarom toch maar een korter tripje naar Fish Lake Forrest, een stuk in Utah waar we nog nooit geweest waren. Het ligt in de bergen en rondom een prachtig bergmeer. Na vijf minuten op weg kwamen we langs een bizar tafereel.

Aangezien het de afgelopen maanden bijna niet geregend heeft, staat er overal de kunstmatige beregening aan in de weilanden rond Torrey. Maar het had zo hard gevroren dat er de mooiste ijssculpturen ontstaan waren!
Hoe hoger we in de bergen kwamen hoe meer sneeuw er lag. Net voorbij het meer konden we zelfs niet meer verder omdat we geen sneeuwkettingen hadden! Kort tripje voor vandaag!

Gelukkig gaat het morgen verder richting Moab, want alles is hier is zo'n beetje gesloten, gisteren was de laatste dag van het seizoen. Nou was er hier al niet veel meer dan enkele motelletjes, een handvol restaurants en een gallery. Maar momenteel is alleen nog het lokale hamburgerkeetje open. Torrey is dan ook niet meer dan een straatje van zo'n 500 meter met huizen onder hoge bomen.

zaterdag 20 oktober 2007

Capitol Reef

Capitol Reef National Park dag 2. En wat voor een dagje! De weersverwachtingen waren vanochtend niet al te goed. Er was een flinke kans op regen en het zag er naar uit dat onze geplande rit niet door kon gaan. Toen we vanmorgen de gordijnen openmaakten beloofde het niet veel goeds, dus terug naar bed. Rond 9 uur toch maar op weg gegaan naar het lokale rangerstation.
De neerslagverwachting was gedaald naar 30%, maar het werd ons afgeraden om de hele rit te doen. Na de ranger overtuigd te hebben dat we een goede Jeep tot de beschikking hadden had ze zoiets van probeer het maar vanuit de noordelijke zijde, dan zie je de wolken aankomen. Mocht het te dreigend zijn, meteen omkeren!

Op weg dus naar de Cathedral Valley... De kans zat er echter in dat we de hele tour van 67 mijl over een smal hobbelig zandweggetje ook nog terug moesten doen, want als het ging regenen konden we niet meer terug door het riviertje wat we door moesten om weer op de highway te komen.
Spannend!
De hele middag bleven de donkere wolken net over ons heen vliegen, het waaide ontzettend hard. Even buiten de auto en je werd zo'n beetje gezandstraald. Maar de scenery was zo mooi dat we toch doorgezet hebben. Na zo'n drie uur kwamen we eindelijk iemand tegen, nadat we de valley doorgereden hadden en de rim omhooggeklommen hadden. Hij had de dag ervoor zijn tentje opgeslagen en zag net als ons de lucht opengaan en de zonnestralen door de vallei jagen. Fotografen onder elkaar... lachen! Het ene na het andere geheugenkaartje werden erdoor heen geknalt.
Omdat er weer donkere wolken aan de horizon verschenen zijn we na een uurtje toch maar weer vertrokken, we moesten immers nog een rivier door met onze jeep!

Even later weer een roestige oude vrachtwagen gevonden. Precies wat Arny zocht, want hij heeft oude verlaten brikken al de hele vakantie geschoten en het wordt een mooie serie!
Na zo'n 8 regendruppels klaarde het gelukkig weer op en konden we veilig, toch even spannend, met onze Jeep door het riviertje waden.
Moe, gezandstraald kwamen we in ons motelletje aan. Waarna we meteen doorgelopen zijn naar het enigste restaurantje wat nog redelijk voedsel serveerde. Want vanavond was de laatste avond van het seizoen, alles sluit voor de winter. En hoe cynisch de natuur kan zijn, toen we terug liepen naar ons motel, vlogen ons de sneeuwvlokken om de oren! Vanmiddag was het nog dik in de 20 graden!

vrijdag 19 oktober 2007

hel en verdoemenis...

Vandaag via de Hells Backbone Road, door Death Box Hollow naar Torrey gereden bij het Capitol Reef National Park. Voor het eerste deel van de reis was nogal heftig, via de bergen van het Dixie National Forrest over de Hells Backbone bridge. Als er woorden als Death en Hell in de naam van de weg zitten dan verspeld het niet veel goeds...
Een onverharde weg over een stijle bergpas met net voor en na de brug afgronden van honderden meters... oei... hoogtevrees! De Burrtrail en Notom Bulfrog Road waren een makkie daarna. Het ging weer eens van extremen naar extremen, eerst steile bergen met lindebomen, daarna dennebossen en vervolgens weer diverse woestijnen.

Niet de korste en zeker niet de makkelijkste route, maar wel de leukste.
Torrey, het dorpje van ons einddoel ligt net om de hoek van Capitol Reef is eigenlijk niet meer dan een weg met grote bomen die prachtige goud kleuren door de herfst, met aan weerszijden wat kleine hoteletjes. Helaas zijn de meeste restaurants al gesloten omdat het seizoen al bijna afgelopen is. En lijkt iedereen hier boven de 70... over vergrijzing gesproken...

Oh en toen hadden we nog een akkefietje met de auto. De laatste dagen rammelde hij wel heer erg als we op onverharde wegen reden. Zou niet mogen met een Jeep. Maar na een kleine inspectie bleek een van de schroeven van de achtervering los te zitten. Toch maar even een garage opgezocht in een dorpje verderop. Boutje vervangen (2 dollar) en dan nog eens 21 dollar arbeidsloon voor een werkje van nog geen 10 minuten....
Nou maar hopen dat de rest van de reis we geen autopech meer krijgen want we hebben nog wat zware tripjes voor de boeg!

donderdag 18 oktober 2007

Escalante

Ons weerzien met Ted & Bob was weer eens ouderwets gezellig. Ze hadden nog een oude studievriend, John, meegenomen die ze al 30 jaar niet meer gezien hadden.
Het werd behoorlijk laat en de biertjes stroomden veelvuldig. De eigenaresse van het motel kwam zelfs nog even schelden, want ze had klachten van de buren gekregen!
Vanochtend moesten ze alweer vroeg weg, want Bob's auto stond in St. George, waar deze was gestrand met motorpech. Hopelijk heeft de garage zijn pickup kunnen repareren.
Waarschijnlijk zullen ze tijdens onze reis ons nog wel ergens opzoeken...

Vandaag uitgeslapen en toen de Hole in Rock Road opgereden, op weg naar Peekaboo canyon. Hetgeen eindigde met een klein drama. De vorige keer was ik als enigste de canyon ingeklommen en toen niet tot het eind gekomen. Caro wilde het nu wel eens proberen maar moest net voor het einde afhaken. Had ik ook moeten doen. Overmoedig als ik was toch doorgegaan naar het einde, waar een dropoff van zo'n 6 meter wachte. Een jong koppeltje ging me voor, hij was een doorwinterde bergbeklimmer. Mijn statief wilde hij wel mee naar onderen nemen. Waarvoor veel dank. Maar ik had ook nog mijn dure camera om. En het was me te stijl en glad.

De weg naar terug naar boven was ook geen optie want daar wachte een wand van 2 meter zonder enig houvast. Na een half uurtje kwam er gelukkig weer een koppeltje langs die me weer naar boven hebben geholpen. De hele klim terug was een hel. Mijn linkerhand was al enkel dagen pijnlijk van de jicht en door het geklim deed het helse pijn.
Na een uurtje stond ik weer boven en kon ik eindelijk wat drinken (Caro had het water en mijn fototas).
De komende dagen maar wat rustig aan doen en voorlopig geen canyoneering meer....



woensdag 17 oktober 2007

dinsdag 16 oktober 2007

Vermillion Clifs

Vandaag een van de mooiste ritten gemaakt die je in het zuid westen van de USA kunt maken. Van Kanab via de 89A naar Page, langs de Vermillion Cliffs. Het eerste stuk was lekker bochtig scheuren over alpine bergen vol met bossen die prachtig in herfstkleuren staan. Daarna weer afdalen naar de woestijn en langs de Vermillion Cliffs. De naam zegt het al, de kliffen zijn echt knal rood, soms tegen het paarse aan. We hadden deze rit al jaren geleden willen doen, maar er is nou eenmaal een snellere (saaie) route naar Page, waar héééél veel te zien is. Maar aangezien we al zo vaak de omgeving van Page verkend hadden, nu eindelijk deze rit. Eerste stop was een ouderwets restaurantje (kon zo een postkoetsstop zijn uit een western) waar we een heerlijk broodje ciabata hebben gegeten. Toen via de balancing rocks naar Lee's Ferry.

Lee's Ferry was vroeger de enigste plaats waar je de Colorado rivier kon oversteken. Ten noorden had je nm. Glenn Canyon en in het zuiden de Grand Canyon. Meneer Lee, na wie de plek genoemd is was geen lieverdje. Mormoon en polygamist. Hij schijnt op zijn 60ste zijn 19e vrouw getrouwd te hebben, een 14 jarig meisje. Maar zijn meest beruchte daad was de Mountain Meadows Massacre. Mormonen waren nm. vroeger geen vredelievend volkje. In 1857 is een groep van 120 kolonisten op weg naar het westen bruut vermoord door zogenaamde Payute indianen. Het waren echter geen indianen maar een groep verklede mormonen onder leiding van meneer Lee. Bringham Young, de oppermormoon en goede vriend van Lee, scheen opdrachtgever geweest te zijn. Om zijn vriend te beschermen voor de federale wet, gaf hij hem opdracht om onder te duiken en een veerdienst (ferry) te beginnen bij de colorado.
Pas in 1877 is hij door zijn eigen 'kerk' verraden, excommuniceerd en op de plek van de slachtpartij geexecuteerd. Saillant detail; in 1961 is hij posthuum weer toegelaten tot de Mormoonse kerk!

Genoeg geschiedenis (ja, Arny is nou eenmaal fan van dat soort verhalen en verslind boeken over het westen).

Eindelijk in Page aangekomen bleek het dorp in 2 jaar uitgegroeid te zijn tot een kleine stad. We herkende het bijna niet meer.

Morgen naar Escalante waar we onze vrienden Ted & Bob gaan treffen. Oppassen voor een alcoholvergifting dus...

De fotoselectie van vandaag: http://www.arny.nl/usa_2007/leesferry/


maandag 15 oktober 2007

Skutumpah Road

Vandaag maar eens rustig aangedaan. De spieren even laten rusten.... We hebben uitgeslapen en zijn daarna even heerlijk gaan lunchen. De afgelopen dagen hadden we niet echt veel geluk met het eten hier.

Vanmiddag de Skutumpah Road opgereden, langs de oude filmset van Gun Smoke (wie kent die serie nog?) naar enkele slotcanyons. De eerste, Lick Wash, is pas net ontdekt. De volgende, Willis Creek, hadden we al eens gedaan, maar toen waren we er niet echt op voorbereid. Want er stroomt een kreekje door de canyon (zie naam!).
Voor de rest het Kanab dorp maar eens verkent, geweldig boek gevonden met hikes die we de komende week kunnen gaan doen. Mocht het weer goed blijven, want voor de komende dagen zijn er wat onweersbuien voorspeld en dan kun je de canyons niet in.

Vanavond weer heerlijk gegeten in hetzelfde restaurantje waar we vanmiddag geluncht hebben. Natuurlijk vinden we het beste restaurant van het dorp weer eens op de laatste dag. Het restaurantje was een soort van au de cuisine frans restaurant met New Orleans invloeden en tevens een galerie met waanzinnig mooie foto's. Ietsjes aan de dure kant maar het was het wel waard!. Wat dacht je van zalmforel in een korstje van pompoempitten en mexicaanse pepersalsa en gegarneerd met wilde rijst en diverse groeten? Caro had een vegetarische pasta waar ze 10 jaar jonger van werd (alleen die kapotte knie, maar je kunt niet alles hebben...).


zondag 14 oktober 2007

Coyote Buttes Cottonwood Cove

Helaas weer niet gelukt om een permit voor de Wave te krijgen. We geven het dan ook maar op, want met vergunning die we al hadden voor de Coyote Buttes South zijn we nu al twee dagen zoet. En vandaag was tot nu toe het hoogtepunt. We zijn naar het Cottonwood Cove gedeelte gereden van de Coyote Buttes. Hier worden dagelijks ook maar 10 vergunningen voor afgegeven maar die hadden we al via het internet geregeld. Er waren echter nog voldoende permits aanwezig vandaar dat we er nog eentje bijgekocht hadden voor vandaag.
Waarom het niet zo populair is als de Wave, blijft een beetje een raadsel, want er is veel meer te zien en sommige stukken zijn net zo mooi. Het is echter een flink stuk rijden over hele slechte zandweggetjes. De ideale remedie om van je nierstenen af te komen.

Op de weg erheen kwamen we nog langs een klein spookdorpje. Het favoriete foto onderwerp van Arny. Terwijl deze zich flink aan het uitleven was in de wel zeer creepy gebouwtjes (hoorde ik daar een kettingzaag?) had Caro een korte encounter met een andere bezoeker. En ja hoor, een pruus uit Frankfurt! De Frankfurter had echter wel wat leuke tips hoe bij enkele rotsformaties te komen waar we ieder jaar weer niet aan toe komen wegens de lange hike. Hij had een kortere route gevonden en toevallig ook nog een extra routebeschrijving die we zo maar mochten hebben. Tja, dus niet meer mopperen over onze nachtbarn!

Na anderhalf uur met onze nep-Hummer door de woestijn gehobbeld te hebben, kwamen we aan het eind van het zandpad. Rugzak om en wandelschoenen aan. Want we hadden een flinke hike voor de boeg. Na een grote duin beklommen te hebben stonden we plotseling uit te kijken over een waanzinnig absurd landschap. Alsof Dali en Gaudi tijdens een psychedelische trip landschapsarchitectje gespeeld hadden! Kleuren en vormen waren oog verblindend. Wandelpaden of routes bestaan hier niet, het is dus aan jezelf om op verkenningstocht te gaan. In een boek van Arny stond een kleine, summiere routebeschrijving, die echter meer voor verwarring zorgde dan als leidraad te dienen. Om ieder hoekje lag weer wat mooiers en verbazingwekkender dan het vorige. Na vier en een half uur hiken hadden we nog steeds het idee niet alles gezien te hebben. Maar de moeheid zat in de benen en we hadden nog een lange stijle klim voor de boeg terug naar de auto. De klim werd echter meer een staaltje van alpinisme wat het nodige angstzweet opleverde.

Eindelijk boven konden we gelukkig de auto in de verte zien staan. Met Arny's kompas nog even de richting gepeild en op weg... Helaas, de eerste poging eindigde bij een diep ravijn. Flink stuk omlopen dus... Kompas geraadpleegd, nieuwe poging... Helaas, hoge rotswand... Ehm... waren we dan zover afgedwaald? Er zat maar één ding op, ongeveer de richting uit waar de auto stond en dan maar hopen dat we uiteindelijk op het zandweggetje uit zouden komen. Na een uur hadden we die dan ook eindelijk gevonden en daarna gelukkig ook snel de auto. De vier liter water die we hadden meegezeuld waren echter al lang op!

Het ijskoude biertje na de lange terugrit smaakte dan ook overheerlijk!!!!!

De foto's van deze dag staan hier: http://www.arny.nl/usa_2007/kanab/

March or Die... middagje afzien in de woestijn

Dat alle info op internet niet zaligmakend is, bleek wel weer eens vanochtend. De permit loting voor de 'Wave' zou in de BLM office in Kanab zijn sinds een jaar. Helaas, het bleek gewoon weer de oude BLM office net bij de grens van Arizona te zijn, oftewel zo'n uurtje verder. Aangezien men voor 9 uur aanwezig moet zijn voor de loting, was het dus al veel te laat! Gelukkig hadden we al 2 permits via internet voor de Coyote Buttes South net ten zuiden van de Wave.
Hier komt dus helemaal niemand, er zijn geen paden of wegbewijzering.
De weg er heen is echter vreselijk. Berg op, over een smal zandweggetje, waar je zonder veel moeite zo vast komt te zitten. Gelukkig hadden we de schop die we vanmorgen hadden gekocht niet nodig. Wel gingen diverse flessen bier aan diggelen die nog in onze koelbox lagen, achter in de auto. Jammer, maar met Ry Cooder loeihard op de CD-speler was het net een film waar we in verzeild geraakt waren.

Via, via hadden we de tip gekregen om na de zogenaamde Pawhole buttes een omtrekkende beweging te maken naar het noorden, ongeveer een mijl hiken verder op...
Na even zoeken zagen we in de verte op een berg enkele veelbelovende rotsformaties. Berg op, door mulle woestijnzand, afzien dus! Maar eenmaal aangekomen konden we niet geloven waar we nu weer weer terecht waren gekomen.

Tot nu toe een van de mooiste plekjes die we in dit deel van Utah gezien hebben. En wat het nog leuker maakt, niemand komt hier! Geen toeristen, geen sightseeing tours, nix, nada, niemand! De hele weg erheen hebben we totaal niemand gezien!

Hier staat een kleine selectie van foto's: http://www.arny.nl/usa_2007/paw_hole/ (even klikken op het pijltje en de diashow start).

Morgen weer vroeg op om nog maar eens een permit proberen te krijgen voor de Wave. Maar we hebben gelukkig nog eentje voor morgen om een ander deel van de Coyote Buttes South te verkennen.