Coyote Buttes Cottonwood Cove

Helaas weer niet gelukt om een permit voor de Wave te krijgen. We geven het dan ook maar op, want met vergunning die we al hadden voor de Coyote Buttes South zijn we nu al twee dagen zoet. En vandaag was tot nu toe het hoogtepunt. We zijn naar het Cottonwood Cove gedeelte gereden van de Coyote Buttes. Hier worden dagelijks ook maar 10 vergunningen voor afgegeven maar die hadden we al via het internet geregeld. Er waren echter nog voldoende permits aanwezig vandaar dat we er nog eentje bijgekocht hadden voor vandaag.
Waarom het niet zo populair is als de Wave, blijft een beetje een raadsel, want er is veel meer te zien en sommige stukken zijn net zo mooi. Het is echter een flink stuk rijden over hele slechte zandweggetjes. De ideale remedie om van je nierstenen af te komen.

Op de weg erheen kwamen we nog langs een klein spookdorpje. Het favoriete foto onderwerp van Arny. Terwijl deze zich flink aan het uitleven was in de wel zeer creepy gebouwtjes (hoorde ik daar een kettingzaag?) had Caro een korte encounter met een andere bezoeker. En ja hoor, een pruus uit Frankfurt! De Frankfurter had echter wel wat leuke tips hoe bij enkele rotsformaties te komen waar we ieder jaar weer niet aan toe komen wegens de lange hike. Hij had een kortere route gevonden en toevallig ook nog een extra routebeschrijving die we zo maar mochten hebben. Tja, dus niet meer mopperen over onze nachtbarn!

Na anderhalf uur met onze nep-Hummer door de woestijn gehobbeld te hebben, kwamen we aan het eind van het zandpad. Rugzak om en wandelschoenen aan. Want we hadden een flinke hike voor de boeg. Na een grote duin beklommen te hebben stonden we plotseling uit te kijken over een waanzinnig absurd landschap. Alsof Dali en Gaudi tijdens een psychedelische trip landschapsarchitectje gespeeld hadden! Kleuren en vormen waren oog verblindend. Wandelpaden of routes bestaan hier niet, het is dus aan jezelf om op verkenningstocht te gaan. In een boek van Arny stond een kleine, summiere routebeschrijving, die echter meer voor verwarring zorgde dan als leidraad te dienen. Om ieder hoekje lag weer wat mooiers en verbazingwekkender dan het vorige. Na vier en een half uur hiken hadden we nog steeds het idee niet alles gezien te hebben. Maar de moeheid zat in de benen en we hadden nog een lange stijle klim voor de boeg terug naar de auto. De klim werd echter meer een staaltje van alpinisme wat het nodige angstzweet opleverde.

Eindelijk boven konden we gelukkig de auto in de verte zien staan. Met Arny's kompas nog even de richting gepeild en op weg... Helaas, de eerste poging eindigde bij een diep ravijn. Flink stuk omlopen dus... Kompas geraadpleegd, nieuwe poging... Helaas, hoge rotswand... Ehm... waren we dan zover afgedwaald? Er zat maar één ding op, ongeveer de richting uit waar de auto stond en dan maar hopen dat we uiteindelijk op het zandweggetje uit zouden komen. Na een uur hadden we die dan ook eindelijk gevonden en daarna gelukkig ook snel de auto. De vier liter water die we hadden meegezeuld waren echter al lang op!

Het ijskoude biertje na de lange terugrit smaakte dan ook overheerlijk!!!!!

De foto's van deze dag staan hier: http://www.arny.nl/usa_2007/kanab/