Weer thuis...

Na een turbulente terugvlucht zijn weer thuis. We zijn door de storm gevlogen die Nederland gisteren bereikte.
De laatste avond in Las Vegas zijn we nog even gaan stappen bij de bar om de hoek in Las Vegas. Bleek een kinky nachtclubje te zijn met schaarsgeklede dames. Ondanks dat het zeer gezellig was met de dames hebben we het niet al te laat gemaakt. We moesten immers al vroeg op het vliegveld zijn en van te voren nog de auto in leveren...

De vier afgelopen weken zijn zoals altijd weer omgevlogen. We hebben weer veel nieuwe mooie dingen ontdekt, zelfs nog ideeën opgedaan wat we de volgende (!) keer willen gaan doen. Leuke mensen ontmoet en nieuwe vrienden gemaakt.
In totaal meer dan 4000 mijl gereden (ca 6500 km), zo'n 150 km gewandeld, geklommen, verdwaald, in een canyon vastkomen te zitten, door ijskoud water gelopen, sneeuwballen gegooid, afgezien bij meer dan 40 graden in de woestijn, 4 liter tequila gedronken en ontelbare mexicaanse maaltijden verslonden.
Oh, en dan vier banden versleten, een lekkage gehad en een schroef van de wielophanging laten vervangen.
En dan wilt iedereen natuurlijk weten hoe vaak Arny een foto heeft geschoten? Nou laten we het erop houden dat er zo'n 4000 foto's op de harde schijf over zijn, na een snelle selectie....

Oh en vanacht gedroomd dat Las Vegas overstroomd was...

Las Vegas - Back again!

En we zijn alweer terug bij het beginpunt. Vanochtend in zo'n anderhalf uurtje van Death Valley naar Las Vegas gescheurd. Waar we eerst nog even flink aan het winkelen zijn geslagen. Nou ja flink... de platenzaken en boekenwinkels hebben we links laten liggen want de koffers zijn al te zwaar.
Eerst op zoek naar een grote muziekzaak. Gezien de dollar zo laag staat is het een schande om niet iets voor Arny's gitaarhobby mee te nemen. Uiteindelijk kwamen met een exclusief Fender stemapperaat naar buiten. Bij ons niet te krijgen en Arny's oude was toevallig net voor de vakantie kapot gegaan. Prijs viel gelukkig honderd procent mee.

Voor de rest nog wat snuisterijtjes en kitsch souvenirs voor thuis in de serre.
Toen maar eens naar het hotel. Zag er leuk uit, was goedkoop (hadden thuis al gereserveerd) en een gigantisch zwembad om het stof af te spoelen van de afgelopen weken.
Maar helaas we moesten nog minsten anderhalf uur wachten voor dat ze een kamer vrij hadden. Het zwembad was ook nog dicht (we waren veel te vroeg) daarom te voet de Las Vegas strip maar weer eens verkend. Natuurlijk weer de M&M store bezocht (Caro's favoriete winkel) en nog wat nieuwe PC spellen voor Arny gezocht (maar niet gevonden). Na wat biertjes was het inmiddels tijd om in te checken in het hotel. Alwaar we een kwartier aan de balie moesten wachten want de kamer was welliswaar al klaar, maar nog niet gecontroleerd door de roomcontrolmanager of zoiets. Eindelijk kwam het verlossende telefoontje, we konden naar de kamer. Zoals gebruikelijk in Vegas moet je dan met je koffers eerst door het casino sjokken. Leuk!

Bij de kamer aangekomen, bleek deze helemaal niet klaar te zijn. Het bed was niet opgemaakt, de badkamer vies, etc.
Boos gebeld naar de receptie! Ze hadden gelukkig nog een andere kamer voor ons, een kleine suite! We moesten wel weer door het casino naar de receptie om de sleutel op te halen en daar stond natuurlijk weer een rij. Gelukkig kregen we meteen de sleutel en toen we de kamer zagen was de boosheid meteen weg. Een prachtig ingerichte suite in Hawaiiaanse sferen met zelfs een bar (inclusief 2 barkrukken!).
Helaas werkte het beloofde internet weer eens niet (ze waren net aan het ombouwen naar draadloos).

Death Valley - Dag 3

Gisteren hebben we de knoop toch maar doorgehakt. De banden van de Jeep zijn te versleten om de lange tocht naar de Racetrack Valley te kunnen wagen. We hebben die tocht de vorige keer gedaan, naar de vallei met de mysterieuze bewegende stenen en weten hoe slecht de weg erheen is. Geen Racetrack dit jaar. Maar er is hier genoeg te doen. We hebben een lijstje gemaakt met dingen waar we hier nog nooit tijd voor hadden en dat een voor een afgewerkt. Plus nog wat oude bekende plekjes bezocht.

Eerst op weg naar Dantes Peak, dat is een hoge berg waar je een waanzinnig uitzicht hebt over de vallei.

Vervolgens naar Death Valley Junction waar de Armagosa Opera House is. Helaas vandaag gesloten...

Toen via Shoshone weer terug via het zuiden het park in. Een behoorlijk lang ritje. Maar we waren gelukkig nog op tijd om de Artist Pallet Drive te rijden, een bergkam met de meest waanzinnige snoepkleurtjes om vervolgens de zonsondergang bij Bad Water te zien. Bad Water is het meest lage punt in het noordelijk halfrond. Hier sneuvelen jaarlijks enkele warmte records.

Daarna weer terug naar onze cabin om de koffers te pakken. Want morgen is onze laatste dag, wat winkelen in Las Vegas en overmorgen de auto inleveren en op het vliegtuig...

Arny heeft alweer de behoorlijke zenuwen wegens de vlucht!

Death Valley - dag 2

Vanmorgen via Titus Canyon weer terug gereden naar Death Valley National Park. Titus Canyon is een van de mooiste 4WD ritten in het zuid-westen. Dit was de tweede keer en je weet dan helaas al wat je kunt verwachten. De rit heeft nm. nogal wat verrassingen in petto. Het begin is recht toe recht aan crossen door de woestijn. Maar al snel komen de eerste bergen.

Via haarspeldbochten gaat het over een bergpas naar Titus Valley en een spookstadje. Hier zijn diverse oude goudmijnen te vinden. Daarna verder totdat de vallei langzaam in een canyon veranderd. Op het laatst is de Canyon zo smal dat de jeep er net door past. Aanweerszijden rotswanden van tientallen meters hoog! Om vervolgens plotseling in het daglicht te komen met een prachtig uitzicht over Death Valley.

In de buurt van Titus Canyon ligt nog een mooie slot-canyon waar je heen kunt hiken. Tenminste als je voldoende water meeneemt want het kwik was inmiddels al de 40 graden gepasseerd. Tja en dan kom je niet ver... We zijn tot de ingang gekomen en ons toen toch maar omgedraaid. Safety first!

Vervolgens zijn we doorgereden naar de achterzijde van de Stovepipe Wells zandduinen. Ook een leuke hike, maar dit keer wel met voldoende water. We zijn doorgelopen totdat onze jeep nog maar een stipje aan de horizon was.

In Furnace Creek, een kleine oase midden het heetste stuk van de woestijn, wachtte ons een grote verrassing. Ze hadden een gigantische RV (camper) camping aan de andere kant van de weg gebouwd. En het was zowaar helemaal vol! Gelukkig hadden we onze kamer in het motel van te voren gereserveerd. Want ook het motel park zat helemaal vol.

Bij de zonsondergang op Zabriskie point was het dan ook flink druk...

Death Valley - dag 2

Vandaag het zuidwestelijk deel van Death Valley verkend waar we nog nooit geweest zijn tijdens ons eerdere bezoekjes. Je moet over een steile bergpas heen om er te komen. Je gaat van redelijk warme woestijn naar alpine klimaat, waar het redelijk fris was, naar het heetste stukje in het noordelijk halfrond van deze blauwe knikker.
Halverwege de bergpas liggen de Charcoal Killens. Tien grote stenen ovens waar ze vroeger houtskool maakten van de omliggende bossen. Dit werd gebruikt voor het zilver- en goud-erts om te smelten in Death Valley. De akoestiek in die ovens is echt geweldig. De echo veranderd bij elke stap. In het midden lijkt het alsof je met dubbele tong praat terwijl het naast de ovenwand echt echo vrij is.

Toen we afdaalden steeg het kwik al snel. Het was gelukkig net boven de dertig graden. We hebben het hier wel eens heter gehad. Onze hike door Mosaic Canyon was daardoor best te doen. Berg op als het meer dan 40 graden is, is geen pretje. Mosaic Canyon is een slot-canyon van het makkelijke soort, weinig klimmen en niet al te nauw. Maar door de temperaturen hier komt er bijna niemand. Jammer, want er zitten echt waanzinnig mooie stukken in. De canyonwand bestaat uit puur marmer, in de meest waanzinnige kleuren! En je bent er in een uurtje doorheen!

Via Rhyolite Ghosttown zijn we het park weer uitgereden. Rhyolite hadden we al eerder bezocht, maar ze hebben net sommige delen gerestaureerd. Zoals een huis dat volledig uit bierflessen bestaat! En er is een vreemd openlucht sculpturen museum.

De hotels in het park zelf zijn ontzettend duur. Gelukkig heb je net over de staatsgrens naar Nevada een klein stadje liggen, Beatty. Logies kosten hier maar een prikkie net als het eten.
De komende twee dagen verblijven we in het park zelf en waarschijnlijk hebben we daar geen internet. So don't worry als de weblog even niet geupdate wordt.
Daarna nog een nachtje Las Vegas en dan zit het er weer op...

Death Valley, Randsburg

Vanmorgen hebben we Palm Springs verlaten en zijn op weg gegaan naar Death Valley. We gaan eerst het zuid-westen van dit National Park verkennen, waar we nog nooit geweest zijn, en slapen vanavond in Randsburg. Een oud semi spookstadje, waar alles om 4 uur s'middags sluit... of zo laat als het gezellig is.
Oh, en het spookt er echt!!!!

Eindelijk aangekomen in het onze B&B bleek dat we de enige gasten waren. De eigenaresse bood ons vriendelijk aan om de 'cottage' te nemen, een klein oud huis naast het hotelletje. Een heel huis voor ons alleen, voor het zelfde geld!

Vroeger (en volgens sommigen nog steeds) was het een mijnwerkersstadje. Je struikelt er zowat over de diepe gaten in de grond. Je moet echt uitkijken om niet een oude mijnschacht te donderen. Veel huizen zijn nu echter onbewoond. En de korte hoofdstraat ziet er uit als in een oude western. Sterker nog, in het enige restaurantje/buurtwinkel hangen allemaal gesigneerde persoonlijke foto's van filmsterren als Marilyn Monroe tot Jean Claude van Damme (?).

We hebben er wat sandwiches gehaald, maar toen we terugkwamen voor ons avondeten waren ze al aan het sluiten, terwijl ze tegen ons gezegd hadden dat ze minimaal tot 17 uur open zouden blijven. Pech...

Palm Springs - Halloween

Vanochtend weer terug naar de Salton Sea gereden, maar dit keer naar de oostkant. De dorpjes zijn hier bijna verlaten en de laatste bewoners leven niet echt in de huidige realiteit.

Het was er heet! HEET! Tegen de veertig graden!

Vandaag is het Halloween, en dit is de gay capitol of the USA. Na een bezoekje aan een waanzinnig Mexicaans restaurant met onze gastheren zijn we downtown gegaan. Om erachter te komen dat het hele feest zo’n beetje voorbij was.

Iedereen gaat hier vroeg naar bed! Wij dus ook!

Jerome - Palm Springs

Toen we gisteravond terugkwamen van ons avondeten in Jerome, hing er een klein emmertje aan de deurknop, vol met Halloweensnoep! Waar vind je nòg zo’n hotel? In Palm Springs dus!...

Maar voordat we daar heen gaan eerst even de rest van de dag. We zouden op weg naar Palm Springs, California, overnachten in Yuma net tegen de Mexicaanse grens. Na een lange rit van 4 uur kwamen we in Yuma aan, waar we eerst het Prison State Park bezochten, een oude gevangenis waar diverse boeven aan hun eind zijn gekomen door de strop.

Toen we echter het oude gedeelte van Yuma inreden waar ons hotel lag, bleek er echter weinig open te zijn. Sterker àlles was gesloten! Bovendien hadden ze een fout gemaakt met de reservering van onze kamer, we kregen een klein hokje met nog niet eens een privé badkamer waar het snikheet was. De keus was snel gemaakt, weg hier! Nog eens drie en een half uur op de highway (we hadden er al een dikke vier gehad) naar ons volgende reisdoel; Palm Springs. Onze Bed & Breakfast aldaar kregen we niet aan de telefoon, wel een antwoordapparaat.

Op weg erheen zijn we nog even gestopt om een bizarre zonsondergang te bezichtingen bij de Salton Sea. De naam zegt het al, zoute zee. Een beetje als de Dode Zee in Israel/Jordanie. Arny kreeg meteen flashbacks! Maar het is niet alleen zout, maar ook behoorlijk toxisch! Je kunt je zwembroek dan ook maar beter in het koffer laten!

Vervolgens in het donker door naar Palm Springs, alwaar het homokoppeltje dat de 2 kamer Bed & Breakfast (superklein, maar waanzinnig mooi!) runt ons al verwachtte. Ze hadden warempel nog een kamer voor ons! De twee heren waren hartstikke aardig en gezellig, het werd dus weer een latertje....

Oh en we hoeven maar 2 stappen te lopen vanuit onze kamer de tuin in, om in een prachtig aangelegde Yacuzzi te stappen!

Jerome

Sedona en Jerome liggen maar een half uurtje van elkaar. Genoeg tijd om leuke dingen te ondernemen. Helaas was Caro's knie vanmorgen opgezwollen tot een maatje voetbal. De geplande Oak Creek Canyon hike van zo'n 3 uur viel dan ook af.
Op zoek naar wat minder inspannende activiteiten! Gelukkig is hier genoeg te doen, zoals het Tuzigoot National Monument. De overblijfselen van een oude indianen nederzetting. We hebben het hoogste punt ons lunchpakketje uitgepakt en opgegeten, ondertussen genietend van het mooie uitzicht.

Jerome, ons einddoel, hadden we al eens eerder bezocht. Een oud mijnstadje boven op een half afgegraven berg. Ons hotelletje was een van de oudste gebouwtjes. Victoriaanse inrichting en toch nog redelijk ruim! Je moet het maar vinden! Het locale State Park hebben we wijselijk overgeslagen en meteen doorgewandeld naar het The Gold King Mine Museum, een mijl verder op de berg. Je kunt je niet voorstellen wat er daar op enkele hectaren aan roestige antieke auto's, stofzuigers en noem maar op kunt vinden! Het was vroeger de stoom-houtzagerij, waarmee de tunnels van de mijnen gestut werden. De oude zagerij werkt nog steeds!

Het leek wel alsof ze sinds de laatste keer dat we hier waren, zo'n 4 jaar geleden, nog meer troep hebben weten te vinden!

Weer terug in het dorp begon het al aardig te schemeren. De laatste dagtouristen waren al op weg naar huis en het werd heerlijk rustig. Waanzinnig lekker gegeten in een italiaans restaurant, waar je je eigen pasta mocht samen stellen.


Daarna terug naar het hotel waar we de 4 (!) gigabyte kaartjes hebben gedumpt op de laptop. Het werd weer een latertje om alles door te checken en te bewerken...

Maar het is weer tijd voor een webgalery, deel 2 van de verlaten auto's: http://members.home.nl/arny65/cars_2/

Flagstaff

We hebben vanochtend Utah achter ons gelaten met tranen in de ogen en zijn naar Arizona gereden. Veel later vertrokken dan de bedoeling was. Vroeg op gestaan (yes!) en vervolgens met Crista (de eigenaresse) en haar schoonmoeder weer in gesprek geraakt. Ze wilden het fotoboek van Arny hebben waar een foto van hun B&B in stond. Maar helaas hebben we zelf nog maar één exemplaar. Beiden waren lyrisch over de kwaliteit van de foto's, terwijl ze toch een behoorlijk mooie collectie boeken in hun huiskamer hadden staan. Ze beloofden ons als we de volgende keer een boek voor hun mee zouden nemen, we gratis konden logeren!
Weer terug naar Utah! Joepie!

Maar we zijn nu in Flagstaff, Arizona, waar we een klein rondje maken. Flagstaff is de universiteitstad van Arizona. Klein en fijn met heel veel jong volk. Die laatsten waggelen hier door de straten, want vandaag is "home coming day". De locale Universiteits Football ploeg is terug van een lange tour naar andere universiteiten voor een laatste thuiswedstrijd. Ze zijn hier dan ook vanmorgen toen we aankwamen begonnen met een zgn. "tequila sunrise breakfast". Rond 3 uur was iedereen al laveloos! Yeah, let's join them... of not?
We hebben toch maar besloten om de tequila even te laten staan en op zoek te gaan naar de locale 2e hands boeken- en platenzaken. Het is immers een universiteitstad!
Even uit het centrum lag inderdaad een enorme zaak en met wat zoekwerk hebben we weer de nodige beauties gevonden. Alleen moesten we het aantal boeken flink beperken. De fotoboekcollectie was echt enorm, dingen die we al jaren zochten stonden daar voor een prikkie! Maar we mogen maar een beperkt aantal kilo's meenemen in de bagage. Het was moeilijk om enkele pareltjes achter te laten! Maar we weten het zeker, Flagstaff staat op het lijstje als we weer in de buurt komen!
Daarna op zoek naar een restaurantje en daar zijn er genoeg van hier in de historische downtown. De keuze was moeilijk, maar uiteindelijk heerlijk gegeten!
De camera heeft vandaag maar 2x geklikt, daarom nog een foto van ons indianenruine zoektochtje.

Cedar Mesa - Grand Gulch

Vandaag een lange dag achter de rug. Zo'n 11 uur onderweg geweest! Een tank benzine leeg, 12 mijl gehiked (20km!) en 4,5 gig aan foto's (ca. 500 stuks) bijelkaar geschoten. Vanochtend is het eindelijk gelukt om eens vroeg uit de veren te komen en rond 8 uur zaten we op de weg. We moesten 2 lange hikes naar Anasazi ruines voor 12 uur voor elkaar krijgen. Want na het middaguur zouden ze vol in de zon staan en kun je er geen fatsoenlijke foto's van maken. De eerste was Fallen Roof Ruin in Road Canyon.

De wegbeschrijving viel dit keer eens mee. En we vonden de trail redelijk snel. Het eerste stuk ging lekker door een bos, maar eenmaal bij de Canyon werd het al snel spannender. Afdalen! Viel gelukkig mee, weinig klimwerk en na ongeveer 40 minuten door diverse canyons getrokken te zijn zagen we net boven de canyontop de eerste ruines liggen. Maar hoe kom je nou boven? Na wat gezoek vonden we de eerste aanwijzigingen en de klim naar boven was redelijk te doen.
Waar de naam Fallen Roof Ruin vandaan komt zagen we al snel, boven de belangrijkste kamers was van de rots alkoof hele stukken naar onderen gekomen. Maar het maakte het wel een stuk mooier! Dit waren echt de mooiste die we in al die jaren gezien hebben!

De klim naar beneden was makkelijker dan gedacht, net als de klim uit de canyons. Op naar de tweede, in Mule Canyon. Deze heet House on Fire Ruin en als je de foto's ziet weet je waarom. Na een makkelijk uurtje hiken kwam aan de speurtocht een einde. De ruines lagen nog nèt in de schaduw. Precies op tijd dus!
Gelukkig onderweg geen sheriff gezien, ander had het een flinke bon opgeleverd. Circa 2x de maximumsnelheid was het gemiddelde om het een en ander te halen.
Vanaf nu konden we het rustig aan doen.

Vervolgens weer de hele weg terug naar Bridges National Monument. We waren hier al eens eerder geweest dus we hebben niet alle hikes gedaan. Op de terugweg nog even langs Muley Point. Volgens velen de plek op aarde waar je het verst kunt kijken. In elk geval naar drie staten. Helaas was het nogal heiïg vandaag, maar dat mocht de pret niet drukken. Daarna was het inmiddels bijna 5 uur en we moesten nog de Moki Dugway naar onderen. Een haarspeldbochtenavontuur (hoeveel scrabble punten?), over een heel steile zandweg een klif van zo'n 500 meter naar onderen.

En toen via de Valley of Gods naar Bluff terug. Valley of Gods is het kleine broertje van Monument Valley, wat er tegenaan ligt. De meeste mensen hebben Monument Valley, al diverse malen gezien, ook al zijn ze nog nooit in de USA geweest. Hier zijn nl. zoveel films opgenomen, van John Wayne westerns tot Back to the Future. Maar goed, de rit door de Valley of Gods hadden we nog nooit gedaan en het was waanzinnig mooi, vooral omdat de zon al heel laag stond en alle rotsen nog roder kleurden.
Morgen een lange rit naar Flagstaff, Arizona voor de boeg. Maar het is daar een uur eerder, we winnen dus een uur!

Needles

Vandaag Moab achter ons gelaten en richting Bluff gereden. Halverwege zijn we afgeslagen naar het Needles district, een deel van het Canyonlands National Park waar je alleen met een flinke omweg komt. Het was dan ook minder druk dan de afgelopen dagen (al viel dat ook wel mee).

Ondanks dat het een van de minst bezochte delen van het Park is (alleen The Maze district is nog minder toegankelijk) is het wel het meest gecultiveerde deel. Tenminste rond de scenic route. Het grootste deel kun je alleen maar te voet verkennen als je de nodige vergunningen op zak hebt en van plan bent om dagen lang te kamperen en te hiken. Daarom hebben ze waarschijnlijk hun best gedaan om bij ieder boompje of struikje de naam (inclusief latijns) langs elke wandelroute te zetten. En ja, er zijn ladders aanwezig als je een stuk moet klimmen! Hadden we gisteren moeten hebben!

Op de weg terug nog even langs Newspaper Rock. De naam zegt het al een rotswand die de indianen vroeger gebruikten om verhalen uit te wisselen. Heel leuk om te achterhalen wat ze met al die tekeningen bedoelden...

Vervolgens door naar Bluff, waar we weer hartelijk verwelkomd werden in de Decker House B&B. 2 Jaar geleden verbleven we hier ook en Krista de eigenaresse had zowaar een flashback toen ze ons achter de laptop zag zitten in de gezamenlijke huiskamer. De babbel werd weer behoorlijk laat! Morgenvroeg op zoek naar enkele zeldzame indianen ruines... Oh en onderstaande foto werd gemaakt door de eigenaar van de Cottonwood Steakhouse, oftewel een originele cowboy hangout. Compleet met geweren en vachten van diverse beesten aan de muur, om nog te zwijgen van de konijnkop met herten gewei! Nee deze foto wilde we jullie besparen! Vandaar ons aan het bier aan het wachten op de steak met bonen...

Canyonlands

Vandaag via de Shafer Trail naar Canyon Lands National Park gereden. Canyonlands NP is de plek waar de Green River samen komt met de Colorado Rivier. Het lijkt op de Grand Canyon, maar dan een stuk mooier en afwisselender! De Shafer Trail is een oud rotspad dat langs de Colorado loopt. Het pad was nog een stuk slechter als de vorige keer toen we hier waren. Maar de Jeep deed kranig zijn werk. Zelfs de plek waar we de vorige keer vast zijn komen te zitten overwon ie makkelijk. Alleen de klim tegen de canyon wand was behoorlijk scary! Eenmaal boven ben je zo bij het rangerstation. We wilden op zoek naar wat Anasazi Ruines. De Anasazi zijn de voorouders van de o.a. de Navajo indianen.
De route die we gekregen hadden sprak van een easy hike, makkelijk dus, van zo'n 2 km. Totdat we door kregen dat het alleen maar berg op ging en het op een gegeven moment niet meer hiken maar alpinisme werd. Net onder de top van de berg waar we op moesten om bij de ruines te komen die aan de andere kant lagen. Kwamen we niet meer verder.Het was gewoonweg te steil en nergens om je vast te grijpen. Na drie pogingen, een gat in de broek en fototas en weer wat schaafwonden rijker zijn we toch maar weer omgekeerd. Balen! Een beetje vreemd ook omdat de rangers die de parken beheren toch veiligheid het belangrijkste vinden. Overal hebben ze kunstmatige trappen aangelegd of zelfs paden gekapt door bergen. Alleen hier niet. En dan ook nog foutieve informatie over een eenvoudige hike...

Maar goed, na flink gevloekt te hebben weer naar onder geklommen en de route vervolgt richting een ander ruine, waarvan we wisten dat die bijna onbereikbaar was. Dat klopte, maar het was wel een mooie wandeling langs de klif. Alleen minder leuk voor de hoogte vrees.
Inmiddels was de zon al flink aan het dalen en moesten we na gaan denken over een locatie waar we de zonsondergang wilden gaan zien. Via Green River overlook zijn we naar een oude bekende gereden; Mesa Arch.


Eigenlijk de mooiste lokatie voor een zonsopgang. Zie de foto's van de vorige keer. Die sessie heeft Arny's meest gepubliceerde foto opgeleverd (staat zelfs in de Zoom van deze maand). Maar tegenwoordig sta je daar elke morgen met 30 of meer andere fotografen te koukleumen. Tijdens zonsondergang waren we er zo'n beetje alleen. En het was echt de ideale plek. Boven de La Sal Mountains kwam de bijna volle maan op en de Arch (natuurlijke steenbrug) straalde mooi warm boven de canyon. We hebben er een heerlijk uurtje relaxt! Helaas niet zo fotogeniek als smorgens maar wel zo rustig!

Cisco ghost town

Vanmorgen weer eens verslapen... Het bed was weer te lekker en de biertjes van gisteravand idemdito! De plannen maar weer eens omgegooid en gewoon eens iets gedaan wat Arny ergens op het internet gevonden had; nm het spookstadje Cisco. We hadden nm. allebei geen zin om weer een National Park te gaan bezoeken.

Cisco is een oud dorpje dat in veel films figureerde, bv. Thelma & Louise en Vanishing Point. Er wonen tegenwoordig weer wat mensen en die zijn niet echt vriendelijk als we de verhalen mogen geloven. De bordjes 'No trespassing' en iemand die met een groot geweer in de aanslag in de deuropening stond beloofden niet veel goeds. Maar na vriendelijk gevraagd te hebben of we wat mochten rondlopen om foto's te nemen was het 'No Problem"!
En we hebben de raarste dingen gevonden!

Totdat Arny erachter kwam dat de camera nog op 3200 ISO stond, oftewel supergevoelig en dus ruis. De hele route door het dorp moest dus op nieuw. De paar bewoners begonnen al een beetje geirriteerd te kijken! Een korte ronde was gelukkig genoeg om de schade te beperken.
Op de terugweg wilden we de La Sal Mountain road doen, maar dat was ons niet gegund, want een brug was nog steeds niets gerepareerd.

Maar met Patti Smith loeihard op de cd-player in de auto zijn we luidmeebrullend teruggereden naar Moab. En het eerste biertje smaakte weer heerlijk....

Little Horse Canyon

Joepie eindelijk in Moab aangekomen. Toch wel ons favoriete stadje in Utah. We hadden gisteren al hier willen zijn, maar alles was al volgeboekt. Had ons behoorlijk wat koukleumen kunnen besparen...
Hier is het een behaaglijk 20 graden en het kwik gaat de komende dagen stijgen.
Op weg naar Moab zijn hebben we Goblin State Park links laten liggen (zijn we al geweest en viel tegen) en daarom net ervoor afgeslagen naar Little Horse Canyon. Eigenlijk 2 canyons aangezien we tijdens het hiken ergens links afgeslagen waren in Bell Canyon. Na zo'n uurtje klimmen over rotsen vroegen we ons af waar nou dat 'beroemde' heel smalle deel bleef. Een half uurtje later werd de canyon steeds breder en zijn we toch maar omgekeerd.

Tot we een ouder paartje tegenkwamen die we op de parkeerplaats al waren tegengekomen en de ingang van de canyon niet konden vinden. Zij bedankten ons voor de goede tips en vertelden ons heel enthousiast dat ze bijna vast waren komen te zitten in het smalle deel. Tja, we hadden inderdaad de 'afslag' gemist, terwijl die toch heel goed aangegeven stond. We moesten toch wel even slikken want de oudjes hadden we stiekem toch wel een beetje uitgelachen. Om vervolgens in een smalle kloof de foute afslag te nemen...
Door al het gekruip en geklim werd het toch al behoorlijk laat en moest Arny flink het gaspedaal indrukken om toch een beetje op tijd in Moab aan te komen. En ja hoor, er waren weer flink wat hotels bijgebouwd, we hadden gewoon een dag eerder kunnen komen. Maar bij onze bekende Bed & Breakfast Kokopelli Lodge werden we gelukkig weer enthousiast ontvangen. Ze hadden de lodge net helemaal gerenoveerd, maar de prijzen niet verhoogd. Sterker nog, we kregen een discount van 28 dollars!

Moab is een beetje een uit de kluiten gewassen dorp met voornamelijk hotels, kroegen en restaurants. Met de nadruk op 'gezond'! Zo heb je in de plaatselijke megasupermarkt de keuze uit diverse macrobiologische producten (zelfs bier en chips). En hebben alle restaurants een ruime keuze uit goedkope vegetarische gerechten. Het is immers niet voor niks de mountainbike hoofdstad van de wereld. Of we nog veel aan fiestsen toekomen weten we niet. Want ons programma de komende dagen zit al tjokvol. Al kregen we vanavond te horen dat een van onze 4WD ritten door de bergen niet door kan gaan omdat de weg nog niet gerepareerd is, na een storm in het voorjaar.
Morgen eerst maar eens proberen wakker te worden voor de zonsopgang bij Mesa Arch om 6 uur! (zie foto in de Zoom van afgelopen maand)...

Oh, en we hebben eindelijk weer 'breedband' internet. We kunnen dus eindelijk weer fotogaleries uploaden. Ware het niet dat het maximum van Arny's website (250 Mb) net bereikt is. Gelukkig hebben we nog onze @home webspace... flink stuk langzamer dan Arny's eigen website, maar beter dan nix!

Hier dus weer een nieuwe gallerie, waarschijnlijk de eerste van een serie, want Arny heeft na zoveel jaren een neus om oude autowrakken in de woestijn te vinden: http://members.home.nl/arny65/cars_1/